Deze ongemakken zijn in de meeste gevallen te herleiden naar de niet geïntegreerde of ontwikkelde primaire of levenslange reflexen. Het lukt ons – als kind en zelfs als jong volwassene – in veel gevallen de gevolgen hiervan te verbloemen door te compenseren. Niet dat we daar altijd bewust ons best voor doen maar door het onvoorstelbare compensatievermogen van onze hersenen en ons lichaam lukt het om ogenschijnlijk te functioneren. Er komt in veel gevallen alleen een punt waarop dit compenseren niet meer lukt en ons lichaam ons keihard in de steek kan laten. Altijd moeten compenseren, harder moeten werken dan eigenlijk de bedoeling is, kost het lichaam uiteindelijk te veel energie.
Het is vaak een sluipend proces totdat nét die druppel op het werk, in je relatie, in de familie of op je lijf de emmer doet overlopen. Langdurige, chronische stress – zowel van fysieke als geestelijke aard – kan je letterlijk slopen. Reflexen kunnen, nadat ze geïntegreerd zijn geweest, echter ook opnieuw actief worden door bijvoorbeeld een traumatische ervaring of ongeluk. Je lijf schiet dan in de “overlevingsmodus” en blijft daarin staan. Als dit te lang duurt, kunnen er allerlei vervelende klachten optreden. Net als bij kinderen kunnen die klachten zich manifesteren op lichamelijk, cognitief en/of sociaal-emotioneel gebied. Denk hierbij o.a. aan migraine, rug-, heup- en/of nekklachten, oververmoeid zijn, duizeligheid, concentratie- en geheugenproblemen, slaapproblemen, emotionele schommelingen, angsten, burn- of bore-out en depressie.
